"Mülteci" denilince çoğu kişinin kafası bulanır... İğrenme, korkma ve acıma arasındaki bir duyguyla anarız ülkelerini terk edip "daha" iyi bir hayat için her türlü zorluk ve belayla baş başa kalan insanları...
Hakan Günday, okuduğum üçüncü romanında, babasıyla birlikte mülteci kaçakçılığı yapan Gaza'nın hikayesini anlatmış.
Sert kitapların yazarı Günday, yine olaylara damardan giriyor. Gaza, 10 yaşından itibaren mültecilerle haşır neşir olurken, onların tüm kötülüklerini yaşayıp kendisi de gittikçe kötüleşir. Gaza'nın oyuncağı, kaçaklardır artık... Mülteciler tek tük Türkçe konuşur...
En çok kullandıkları sözcük ise "daha" dır:
- daha çok su
- daha çok yemek
- daha...
Gaza'nın 10 ila 24 yaş arasınında tüm yaşadıklarına tanık oluruz. Babası ona hep annesinin doğduğu gün onu öldürmek istediği hikayesini anlatır. Babası Gaza'yı zor kurtarmıştır ve annesi de kendisini öldürmüştür... Bu öyküye karşın Gaza annesini hep iyi anmaya çalışır. Bu hikayenin doğruluğuna inanmak elinden gelmez bir türlü... Mültecileri naklettikleri bir gün yine babasına annesiyle ilgili sorular sorarken babası intiharı seçer ve kamyonu uçuruma sürer... Kazadan kurtulan sadece Gaza'dır... Ancak kurtuluşundan önce 18 gün boyunca ölü mültecilerden oluşan bir insan mezarlığının içinde kalmak zorunda kalır. Bu süre, geçmişindeki, çocukluğundaki tüm zorlukları "hortlatır"... Bundan sonraki hayatı, başarı- başarısızlık; fakirlik- zenginlik; delilik- akıllılık arasındaki gel-gitlerle geçer. Bir ara, Gaza için hayat sadece kırmızı reçeteli ilaçlarla çekilir hale gelir...
Gaza'nın küçük yaşında bilinçsizce ölümüne sebep olduğu Afganlı mülteciye bir vefa borcu vardır. Zaten Cuma da iç sesi olarak hiçbir zaman peşini bırakmaz... Gaza'nın hikayesi, Cuma'nın köyüne kadar uzanır ve sonlanır...
Hakan Günday'ı yine yere göğe sığdıramıyorum. Okuduktan sonra bir müddet etkisi ve balyoz etkisi devam ediyor... "Ama... diyorsun bu çok fazla olmuş artık... Ben katlanamıyorum"... Biraz okumaya ara verip sonra yine "daha" diyorum.
